นางแจ่มจากเลยรับลูกชายพ้นโทษสามปี ล้วงไข่เสี่ยงดวงก่อนถูกหวยรางวัลที่ 5

เรื่องนี้เริ่มจากเช้าตรู่ที่อากาศเย็นกว่าปกติเล็กน้อยในจังหวัดเลย ฟ้าสีเทาจางคล้ายหมอกลอยเกาะต้นไผ่ที่หน้าบ้าน กลิ่นน้ำค้างยังติดบนเสื้อผ้าที่ตากไว้ตั้งแต่คืนก่อน นางแจ่ม ผู้หญิงบ้าน ๆ ที่ทำงานรับจ้างรายวัน ใช้ชีวิตเรียบง่าย ตื่นมาชงกาแฟกับข้าวเหนียวหนึ่งปั้น ก่อนเตรียมตัวออกไปรับลูกชายที่เพิ่งพ้นโทษจากเรือนจำ หลังต้องแยกกันนานถึงสามปีเต็มเพราะความพลาดครั้งหนึ่งในชีวิตของลูกชายที่หลงทางเข้าไปเกี่ยวข้องกับยาเสพติด

เธอเล่าเสียงเบาว่า ช่วงสามปีนั้นยาวเหมือนสิบปี ทุกวันกังวลไม่รู้ว่าลูกจะเปลี่ยนไปไหม จะกลับบ้านมาดีขึ้นหรือแย่ลงกว่าเดิม แต่ในใจลึก ๆ ยังอยากให้ลูกเริ่มใหม่อีกครั้ง ไม่รู้ว่าความหวังแบบนี้เรียกว่าความรักหรือความดื้อดึงของคนเป็นแม่กันแน่

ภาพที่นางแจ่มนั่งรอหน้าประตูเรือนจำตอนแปดโมงกว่ายังติดในใจผู้เห็นเหตุการณ์ เธอถือข้าวเหนียวหมูปิ้งสองไม้ใส่ถุง หยิบขึ้นมากำแน่นเหมือนของมีค่า ระหว่างรอมือเธอเกร็งจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือเองโดยไม่รู้ตัว จนประตูเหล็กผลักออกพร้อมนักโทษพ้นโทษจำนวนหนึ่ง เด็กหนุ่มรูปร่างผอมลงจากตอนเข้าไปชัดเจน เดินออกมาช้า ๆ เหมือนยังไม่มั่นใจว่านอกกำแพงนั้นคืออิสระจริงหรือไม่

นางแจ่มจำลูกตัวเองได้จากสายตาก่อนสิ่งอื่น เธอเดินเข้าไปกอด แรงแน่นแต่ไม่พูดอะไร ไม่มีคำสัญญาว่าชีวิตใหม่จะดีขึ้น ไม่มีคำแก้ตัวเรื่องอดีต มีเพียงลมหายใจทับกันชั่วครู่ เหมือนหัวใจทั้งสองเต้นช้าแล้วกลับเร็วขึ้นอีกครั้ง

กลับถึงบ้านแต่ไม่ตรงเข้าบ้าน แม่ชวนเข้าวัดล้างเคราะห์ก่อนเหมือนเช็ดรอยบาดบนใจ

หลังจากพาลูกขึ้นรถสองแถวกลับหมู่บ้าน ระหว่างนั่งเธอหันมาบอกลูกเบา ๆ ว่า
“วันนี้แม่อยากพาไปทำบุญก่อน กลับบ้านทีหลังได้ไหม”
ลูกชายมองหน้า แววตานิ่งแบบคนผ่านเรื่องหนัก ๆ มาก่อน เขาไม่ขัด แค่พยักหน้าแล้วบอกเพียงว่า “แล้วแต่แม่”

ความหมายอาจง่าย แต่กลายเป็นคำตอบที่ทำให้แม่ยิ้มทั้งน้ำตา

วัดที่ทั้งคู่ไปอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้าน ทั้งสองเดินผ่านลานกว้างที่มีธูปลอยควันบาง ๆ พื้นดินยังชื้นจากฝนเมื่อคืน เด็ก ๆ บางคนวิ่งเล่นรอบศาลา พระกำลังเตรียมของสำหรับพิธีทำบุญใหญ่ในวันนั้น ซึ่งว่ากันว่าเป็นพิธีล้างเคราะห์สะเดาะเคราะห์ให้กับคนที่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่

นางแจ่มยกมือไหว้พระพุทธรูปอย่างแน่วแน่ ส่วนลูกชายยืนเงียบเหมือนพยายามซึมซับทุกอย่างเข้ามาอย่างช้า ๆ เหมือนคนหายใจลึกเป็นครั้งแรกหลังออกจากห้องแคบมานาน

ระหว่างทำบุญมีไหเสี่ยงไข่ตั้งอยู่ข้างศาลา ใครอยากลองก็ล้วงไข่ออกมาหนึ่งใบ ข้างในมีตัวเลขเขียนด้วยดินสอเก่า ๆ คล้ายซีดจนมองยาก พอพระกล่าวเชิญให้ผู้ที่มีเคราะห์หนักลองเสี่ยง นางแจ่มมองหน้าลูกอย่างลังเลสั้น ๆ ก่อนลูกชายเป็นฝ่ายยื่นมือไปล้วงไหเอง

ตอนนั้นหลายคนบอกว่าลมพัดเบาเหมือนใบไม้เสียดสีกันแปลก ๆ ลูกชายหยิบไข่ออกมาแผ่วมาก กลัวแตก พอแม่ค่อย ๆ ปอก เปลือกเล็ก ๆ หลุดทีละชั้น และตัวเลขข้างในคือ 95

เธอหรี่ตามองสองรอบ เหมือนกลัวมองผิด พยายามส่องกับแสงแดดจนคอเอียงเล็กน้อย ท่าทางแบบนั้นคนมองแล้วแอบยิ้ม เพราะดูเป็นมุมแม่ที่รักและหวังเผื่อใจลูกอย่างไม่มีเงื่อนไข

ล้วงไข่เสี่ยงหวย จากตัวเลขเล็ก ๆ กลายเป็นเหตุผลซื้อหวยเพียงใบเดียว แต่เต็มไปด้วยน้ำหนักใจ

หลังออกจากวัด นางแจ่มบอกผู้เขียนว่าไม่รู้ทำไมหัวใจมันคาอยู่ที่เลขนั้น รู้ดีว่าโอกาสถูกหวยมันไม่ได้ง่าย ไม่มีใครกล้ารับรองว่าจะสำเร็จ แต่แม่คนนี้เลือกแวะร้านขายลอตเตอรี่หน้าวัดเหมือนแรงดึงบางอย่างจูงมือไป

เธอบอกคนขายว่า
“เอาเลขนี้ใบเดียวพอ แม่อยากลองดูให้เขามีกำลังใจเริ่มต้นใหม่”

น้ำเสียงไม่ได้หวังความรวย แค่เหมือนฝากโชคขึ้นฟ้าให้ลูกชายได้เห็นว่าชีวิตยังเผื่อความหวังให้เราอยู่บ้าง แม้บางทีจะดูเป็นเรื่องงมงายก็ตาม

วันสองวันหลังจากนั้น บ้านเงียบ ๆ แต่มีความอุ่นบางอย่าง ลูกชายช่วยแม่ซักผ้า กวาดลานบ้าน เดินไปซื้อของให้คนในตลาด คนรู้จักบางคนยังมองด้วยสายตาก้ำกึ่ง ทั้งสงสารทั้งระวังใจ บางคนอาจยังไม่เชื่อว่าอดีตจะกลายเป็นอดีตจริง ๆ แต่นางแจ่มเลือกปล่อยผ่าน เพราะสำหรับเธอแค่ลูกอยู่บ้าน อยู่ต่อหน้า ดีกว่าต้องนอนร้องไห้คิดถึงอีกหลายร้อยคืน

ล้วงไข่เสี่ยงหวย วันตรวจหวย มือแม่สั่นจนต้องเอียงโทรศัพท์อ่านสองรอบ ก่อนหยุดเหมือนโลกเงียบไปหนึ่งวินาที

เมื่อผลสลากออก นางแจ่มและลูกนั่งอยู่หน้าบ้านใต้ต้นมะม่วง ลูกชายเปิดโทรศัพท์ช้า ๆ เลื่อนนิ้วดูรางวัลทีละบรรทัด ส่วนแม่จับลอตเตอรี่ไว้ในมือแน่นจนขอบกระดาษยับเล็กน้อย

พอมาถึงรางวัลที่ 5 มีตัวเลขตรงกันเต็มประตู แม่ถึงกับเงียบไปสองวินาทีแล้วพูดออกมาว่า
“ตรง…จริงเหรอ”

ลูกชายดึงโทรศัพท์ไปเทียบซ้ำก่อนหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นเหมือนเสียงคนได้ปลดหนี้ในใจมากกว่าปลดหนี้เงิน

เงินหมื่นจากรางวัลที่ 5 ไม่ใช่จำนวนมหาศาล แต่ความรู้สึกเหมือนคำปลอบจากชีวิตว่า
โอกาสมันยังมีให้คนที่อยากเริ่มใหม่เสมอ

คืนนั้นบ้านหลังนี้มีแสงไฟนวลกว่าเคย เสียงพูดคุยเบา ๆ แทนเสียงถอนหายใจเก่า ๆ ข้าวเหนียวกับปลาเผาถูกย่างแบ่งกันกินในลานบ้านอย่างเรียบง่าย ผู้ที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่าความสุขครั้งนี้ไม่ได้ดัง ไม่ได้อลังการ แต่มันอุ่นลึกแบบที่นั่งคิดทีหลังก็ยังยิ้มออก

บางทีอาจเป็นดวง บางทีก็อาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่บังเอิญเกินไป แต่ไม่ว่าระหว่างนั้นคืออะไร มันทำให้แม่คนหนึ่งมีกำลังใจ และให้ลูกชายที่ก้าวผิดได้รู้ว่าเส้นทางหลังจากนี้ยังเดินต่อได้อีกหลายก้าว

หากใครกำลังตรวจลอตเตอรี่ของตัวเองอยู่ตอนนี้ ลองเช็กดี ๆ เผื่อโชคจะเดินมาหาถึงประตูบ้านบ้างก็ได้ สามารถเข้าไปดูผลแบบละเอียดที่หน้า /ตรวจผลสลาก/ เพียงคลิกเข้าไปแล้วเทียบตัวเลข เผื่อความหวังเล็ก ๆ อาจรออยู่ตรงนั้น