ภูมะเขือ… จุดที่บางคนว่ายังไงก็ไม่ใช่ แต่คนอยู่จริงบอก “มันไม่เคยจากไป”

ตอนแรกชื่อ “ภู มะเขือ” มันฟังเหมือนชื่อพืชผักพื้นบ้าน หรือชื่อไร่ของใครซักคน แต่จริง ๆ แล้ว มันคือ “ที่สูง” ที่โผล่ขึ้นมาตรงแนวชายแดนระหว่างประเทศไทย กับอีกประเทศที่อยู่ข้าง ๆ กันนั่นแหละ

ไม่ใช่แค่สูงอย่างเดียว แต่มันยังสูงแบบที่ต้องหายใจลึก ๆ เวลาจะขึ้นไป

ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่มันคือความรู้สึกที่แม่งกดไว้ในอก

🔺 ขึ้นไปดูแผ่นดิน… แต่กลับเห็นอดีต

บนยอดภู มะเขือไม่ได้มีอะไรหรูหรา ไม่มีศาลา ไม่มีไฟ ไม่มีคาเฟ่แน่นอน

แต่มันมี “บางอย่าง” ที่มองจากตรงนั้นแล้วรู้เลยว่า…

ถ้าใครยืนตรงนี้ แล้วไม่สั่นนิด ๆ แสดงว่าแม่งไม่มีหัวใจ

เค้าว่ากันว่าเมื่อก่อนตรงนี้มันเคยร้อนแรงกว่าที่เห็น บางทีก็มีเสียงดัง บางคืนก็มีคนเดินขึ้นไปพร้อมกับธง บางวันก็เดินลงมาพร้อมกับรอยเท้าที่ไม่มีใครตาม

🧭 เส้นทางที่ไม่ได้สร้างไว้ให้ทุกคน

ทางขึ้นไป ภู มะ เขือ ไม่ใช่ทางที่คนทั่วไปจะเลือกขับรถพาครอบครัวไปปิคนิค

ต้องผ่านแนวรั้ว ผ่านลมหายใจของคนถือปืน และผ่านความสงบที่แม่งดูเงียบเกินจริง

บางคนขึ้นไปแล้วไม่พูดอะไรเลยตอนลงมา บางคนพูดว่า “เหมือนใจมันตั้งอยู่”

กูไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ฟังแล้วก็รู้สึกว่า เออ… แม่งจริง

🎖️ คนที่อยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้แค่ยืน

ไม่ใช่แค่ทหาร ไม่ใช่แค่คนที่ถือวิทยุ

แต่คือ “คนที่อยู่เพื่อให้เรายังได้นอนที่บ้าน”

คือคนที่เดินบนดินผืนเดียวกัน แต่เขาไม่ได้มีสิทธิ์จะหลับเหมือนเรา

🏞️ ภูมะเขือ… มันไม่สูงที่สุด แต่มันหนักที่สุด

ไม่มีใครจองที่ดินตรงนั้นไว้ ไม่มีรีสอร์ต

แต่ใครที่เคยยืนตรงนั้นแล้ว…จะรู้ว่า มันคือจุดที่บางครั้ง “คำว่าไทย” มันไม่ได้อยู่บนแผ่นกระดาษ แต่มันอยู่ในอากาศ อยู่ในหิน และอยู่ในความเงียบ

“ภู มะเขือ มันอาจเป็นแค่ภูเขา สำหรับคนทั่วไป

แต่กับบางคน มันคือจุดที่เขาฝากหัวใจไว้ แล้วกลับลงมาแบบเบาไม่ได้อีกเลย”